برای دخترم زهرا

جوانه کوچک به آرامی و با لرز سرش را از زیر لحاف خاکی بیرون آورد:"وای خدای من،چه درختای بلندی !اینجوری حتی زره ای آفتاب به من نمی رسه"با نا امیدی سرش را به زیر انداخت اما ناگهان دستی را بر سرش حس کرد چقدر گرم،چقدر مهربان انگار از جنس خودش بود قلبش تپید پیچک شد وتا آخر بلندترین درخت اطرافش را به طلب بالا رفت غرق در روشنایی شد دخیلی شد آویخته به گیسوی طلایش از آن پس عشق بود و سکوتی زنده مثل من وقتی تو را در آغوش گرفتم دختر نازم زهرا     ...